20'eme Nuit du Blues de Charleroi |
organisation: Michel Roccetti
artist: Kyla Brox (UK) artist: Boogie Beasts (B) |
© Rootsville 2016 |
|
|
Nu niet bepaald alleen voor Kyla Brox want vorige editie waren hier toch een paar verrassingen te horen en met nu ook wat onbekende namen op de affiche zal er ook deze zaterdag wel iets te ontdekken zijn. De locatie is zonder meer al aantrekkelijk want ooit stond hier een heuse abdij. Nu resten er nog enkele muren van deze Ancienne Abbaye de Solielmont maar is de voortuin nu de 'place to be' voor dit festival. Twee podia waarvan het kleine podium staat in een heuse circustent. Als eerste die aan de bak gaan is er The Map Trio. Redelijk professioneel uitgerust met ‘banner’ inclusief krijgen we een trio dat hier een thuismatch gaan spelen. De ‘MC’ van dienst is Michel Gerard en hij kondigt dan ook met plezier deze Luikenaar in het gezelschap van 2 carolos aan.
Nummers als ‘Sometimes’ hebben zelfs mede door de stevige gitaarrifjes heel wat body. Fouad Halla (guitar & vocals), Yann Dumont (drums) en Mario Campisi (bass) mogen best trots zijn wat ze hier ten gehore brengen en daarmee is de start van deze 20ste editie al geslaagd. Eentje om zeker en vast nog eens terug te zien. Deze 'Nuit du Blues de Charleroi' hier in Fleurus wordt aanzien als een lokaal familiefeestje en dat heeft ook de afsluitende diva Kyla Brox al vlug in het oog want ook zij is hier met haar dochtertje volop aan het genieten van de familiale sfeer die je hier in deze hof overal kan opsnuiven. Tussen 2 sets door even een babbeltje slaan met onze vrienden van 'Devant Les Bois' en we zijn klaar voor de 2de verrassing van de dag.
Nummers als ‘I’m Daddy’s Girl’ of Howlin’ Wolf zijn ‘Spoonful’ krijgen daardoor dat ietwat surplus mee en daar zijn de aangename en bijzonder sterke stem van Lucie en de gitaarrifjes Weerom ben ik aangenaam verrast en wanneer de 'parleur' van dienst dan vraagt of ze een bisser mogen brengen mogen dat er van mij zelfs twee zijn. Alsof ze mijn gedachten konden lezen beantwoorden deze 'Lucie in The Blue Sky' dan ook met Sonny Bono zijn 'The Beat Goes On' en Etta haar 'I'd Rather Go Blind' en blind van verwondering zijn we alvast van deze band. 'Rock Me Baby' en meteen een tweede band om nog eens terug te zien! Tijd om ons terug richting tent te begeven voor alweer een lokale band. Al wordt het nu wat minder toch zijn we hier al allemaal in de juiste ‘mood’ en kan het feestje lustig verder zijn gang gaan. Bij het binnenkomen van de tent valt meteen al de stand met de merchandising op en naast de onmiskenbare ‘banner’ staat een heuse tafel vol met hun album ‘3’. Van Chicago zijn ze niet zoals ze op hun smoelenboek vermelden dus naar de exacte woonplaats van Hun setlist zag er al veel belovend uit al zou ik na 3 bands al een tweede keer voor 'Just Want To Make Love To You', 'Goin' Down' en 'Rock Me Baby' moeten gaan maar daar kunnen deze geheime agenten natuurlijk niet aan doen. Nummers als 'My Babe', tja dit in een rockjasje steken is voor mij een beetje heiligschennis op deze secret ground en daar gaat mijn hart van bloeden. Een nummer als 'Love Me Two Times' van Jim Morrison en The Doors past dan al wat beter in hun doen en laten. Uiteraard is dit persoonlijke smaak en weten we dat onze Waalse vrienden het soms wel wat steviger lusten. Even een ademruimte inlassen en daar verschijnen die boogie dansende beesten dan al op het terrein. Terug naar de gezellige plaats hier aan de ruïnes van l’Abbaye de Soleilmont’ en zo verhuizen we Niet alleeen New Orleans funk & blues maar ook een mix van soul, blues met soms een tikkeltje hip hop en dat kan best leuk worden, remember de Fun Lovin' Criminals @ Peer enkele jaren geleden. Samen met zijn 'Ghost Band' brengt hij hier een ongedwongen sfeer teweeg met leuke nummers als 'Hangover' en 'No Pain No Gain'. Aan een hangover ging ik me vandaag niet wagen en dus werd het braafjes luisteren naar deze Leon Newars zijn soms wat te brave Na deze blues & hip hop happening gaan we naar de afsluiter in de tent en gelukkig maar want de hemelsluizen kunnen hier alle momenten gaan openbreken en dan maar hopen dat er hier geen zondvloed van gaat komen. De 'Boogie Beasts' zullen daar ongetwijfeld iets gaan aan doen en hun doordringende boogie beats zullen hier dan de kannonetjes van de fruittelers aan onze kanten wel enigzins 'remplaceren'. Net op tijd binnen en, dus loopt de tent zonder twijfel hier meer dan vol. Geen intro van Son House meer maar in de plaats daarvan hebben ze aan iets anders gedacht. 'Ella Lewi' of zo iets moet het feestje in gang trappen. Best aardig en aanstekelijk dat dingetje en het zal dan volgende week op Hookrock wel perfect in elkaar steken op voorwaarde dat.... De 'Boogie Beast' nog steeds het schoolvoorbeeld dat Vlamingen en Walen het bijzonder goed kunnen stellen samen, en daar zouden onze politiekers de Jan, de Gert, de Goon Mat en Lord Benardo een onderscheiding moeten voor geven. Vanaf minuut '1' wordt deze circus-tent omgetoverd in een heuse party-tent en dit En dan tijd voor een 'specialleke'.
Eigenlijk was de afsluitende Kyla Brox voor mij reden genoeg om af te zakken richting Fleurus want we mogen toch stellen dat deze dame alle rust uitstraalt wanneer ze zingt. Meer althans Met haar nieuwe album 'Throw Away Your Blues' weet ze vriend en vijand mee in te pakken en wanneer ze sommige van haar nummers dan ook nog iets extra geeft door op haar dwarsfluit te spelen heeft iedereen hier niets dan bewondering over voor deze Kyla Brox. Heerlijke blues met een soulvolle stem doet nummers als 'When We're Alone' en 'Change Your Mind' hier schitteren in de vallende duisternis. Subtiel en ingetogen concert met soms een ietsje meer uptempo al missen we dit hoegenaamd niet bij al dit moois. Zoveel moois dat we toch gaan achterlaten om in alle eenzaamheid de terugweg aan te gaan vangen. Thx Michel en zijn crew het was hier weer een fijne beleving in l'Abbaye de Soleilmont. A la prochaine! En onder de tonen van 'Don't Mess With My Man' nemen we afscheid van al onze Waalse vrienden.
more pics on |
Vorig jaar prijkte hier nog Big Joe Louis op de affiche en ook voor de 20ste editie van 'Nuit du Blues de Charleroi' is Michel Roccetti zijn hoofdact in de UK gaan zoeken in de persoon van Kyla Brox. Deze uit Manchester afkomstige blues & soul zangeres is niet bepaald een veelvraat wanneer het over concerten in onze contreien gaat dus loont het zeker en vast de moeite om onmiddellijk ;-) naar onze Waalse vrienden in Charleroi te trekken. Michel Rochetti staat als een steeds aimabele man iedereen welkom te heten op 'zijne hof'. Eén van de typische eigenschappen van onze vrienden hier is dat iedereen hier wel familie lijkt te zijn. Iedereen is van de wereld, de wereld is van iedereen....
Al had ik ergens het voorgevoel dat het weer stevig zal zou worden met deze lokale bands toch moest ik van het begin al toegeven dat ik volledig fout zat. Dit was verre van slecht, nee dit was zelfs behoorlijk goed. Een trio dat deze tent hier weet te vullen met heerlijke ‘cool funk’, hoe meer aangenamer kan je deze zaterdagmiddag nog van start gaan.
Rond half vier wordt de aftrap gegeven op het grote podium door 'Lucie in The Blue Sky' en die blauwe lucht is gelukkig nog steeds aanwezig. Deze band bestaat uit Lucie Dehli (vandaar de naam;-)) als zangeres. Naast haar aan de gitaar en de sigaret vinden we Jorge Mora en de ritme sectie bestaat uit drummer Pierre Greco en de onmisbare bassist Henri Moureau. Wat brengen zij? Sterke covers die we allemaal wel kennen maar als extra aspect hebben ze die allemaal voorzien van heerlijke grooves, soms in een psychedelic jasje en daar voelt dit viertal hun goed in thuis.
van Jorge zeker verantwoordelijk voor. Met Don Nix zijn ‘Going Down’ wordt het al onmiddellijk (2x) steviger en laten Lucie Dehli en haar blauwe lucht hier horen dat ze een band met ballen zijn. Geen vuiltje aan de lucht dus en met ‘Goin’ Up The Country’ krijgen we dan ook de eerste danspasjes te zien hier in de hof van Soleilmont.
Pipo Dioniso (guitar & vocals) Olivier Fanuel ( bass) en Davide Zecca (drum) blijft het gissen al begint deze tuin hier al lichtjes op een ‘windy city’ te lijken. Meteen ok enkele problemen dans la plantation met de electronica.
de aanwezigen een beetje richting New Orleans. De verantwoordelijken daarvoor zijn Leon Newars en zijn band uit….Frankrijk. Die hebben de drukte van het Europese kampioenschap achter zich gelaten om hier ongedwongen hun ding te komen doen. Zij zijn afkomstig uit Bordeaux en gaan dus alvast niet supporteren voor 'les diables rouges' maar toch zullen wij dat een beetje doen voor hen.
blues & hip hop. Leuk in het begin maar zonder cerveza slapt mijn aandacht toch een beetje af...toch maar een pintje pakken! Mis toch een beetje flavor in the gumbo en wat the f*ck! Nogmaals Goin' Down, diene Don Nix moet nogal een hoop royalties pakken en daar moeten die van de Mar-Keys dan nog bijkomen :-).
door de stevige boogie beats met nummers als 'Shake'em' en 'Going Home'. Niet dat Ali Baba hier aanwezig was maar plots veranderde het podium in een ander beest en slokte zowaar Jan Jaspers bijna volledig op. Een accident de parcours van de bouwers van dit podium want blijkbaar stond het maar tegen elkaar en niet in elkaar en zo ging het helemaal open onder de beats van de beasts. Jan liet het niet aan zijn hart komen en samen met Mathias, Gert Servaes en Lord Benardo lieten ze dit allemaal achter wegen al zou later blijken dat de knie van Jan onheilspellend dik begon te worden, dus beste Hookrockers misschien moeten jullie best voor een rolstoel zorgen!
Van de omroeper van dienst konden we al vernemen dat het antwoord op de vraag welk muziek deze 'Hypnotic Wheels' zouden gaan spelen niet bepaald onder één noemer te vangen zou zijn. Dus gewoon muziek en kabaal maken was het antwoord. Met deze groep zouden we ook enkele rariteiten te zien krijgen bij de instrumenten zoals een electro-akoestisch middeleeuws uitziend muziekinstrument, een professionele electro draailier voor gevordenden. Deze wordt bespeeld door Gilles Chabenat. Zang en gitaar worden verzorgd door Tia en ook percussionist Marc Glomeau heeft enkele in het oog springende instrumenten bij zich waaronder een kalabas. 
Vreemd en mystirieus aanvoelende muziek maar één die wel in de smaak valt bij het publiek. Veelal eigen nummers waar je deze groep gaat vereenzelvigen met Mali Blues of een of andere blues-cultuur die we nog niet volledig onder de knie hebben. Wat we wel zijn of gaan worden is volledig 'zen'. Knap maar of ik dit een uur en half zou kunnen verteren weet ik niet tot Tia en haar hedendaagse ministrelen hun knappe bewerking laten horen van Jimi Hendrix zijn 'Voodoo Chile'. Wanneer ze dan nog een aardige bewerking van Bo Diddley zijn 'Pretty Thing' uit de hoed toveren verdienen ze terug mijn volledig aandacht.
Opmerkelijk is dat de optredens in de circustent met dat van de Boogie Beasts het laatste was en dat er nu 2x een DJ set op het programma stond. DJ Claudia Swallow is de naam en na een korte babbel met Kyla en haar gitarist besloot ik toch een vluchtige blik te gaan werpen op de DJ. Ze stond 'plaatjes' te draaien op haar peeceetje waaruit bijna uitsluitend Klezmer klanken de tent omhulden in een bijzonder sfeer waarop deze Claudia ook haar danspasjes liet bewonderen. Toch vlug naar buiten en hopen dat Kyla Brox er zo vlug mogelijk mag aan beginnen.
dan haar landgenoten die Marseille eens even op stelten aan het zetten zijn. Samen met haar band Danny Blomberg op basgitaar, Pablo Leoni aan de drums en gitarist Danny Blomberg is het een klein kunstje om het pleintje voor het podium al meteen te laten vollopen. 
